โอกาสจากการมีตัวเลือกมาก

การเกิดขึ้นของวิกฤติละครไทยอาจเป็นเพราะมันมีตัวเลือกมากขึ้น. เราอยากจะดูตรงไหนก็ดูได้ และคนเริ่มไม่รอแล้ว. เราต้องเสาะหาวิธีที่จะทำยังไงที่จะเสิร์ฟให้เขาได้อย่างถูกใจเขาและถูกจริตเขา. มันต้องทั่วโลกดูได้ด้วย.

เช่นในกรณีเราชอบน้ำเน่าก็จะทำกันอยู่. แต่เราก็ต้องพัฒนาความคิดสร้างสรรค์, เปิดหูเปิดตาให้กว้าง และหยิบสิ่งที่ดีที่เขาทำมาดัดแปลง, ปรับปรุง, แก้ไข. แน่นอน คนดูยังไงก็ต้องดู.

การอนุมัติละครให้ผลิต

ตอนนี้การอนุมัติละครให้ผลิตแต่ละเรื่องต้องดูตัวเรื่องมาก่อน. ถ้าเรื่องสนุก, ผู้กำกับเล่าเรื่องเก่ง, นักแสดงฝีมือดี และการแสดงได้จะช่วยกันยกให้มันดีขึ้น. มันหลายขั้นตอนและเราก็เป็นพี่เลี้ยงให้ ไม่ได้ปล่อยให้เขาคิดคนเดียว.

เพราะเราอยู่วงการนี้มานานเป็น 20 ปี เราก็รู้ว่าใครที่มือดี, มองภาพอนาคตการทำละครของตัวเองคือก้าวไปเรื่อย ๆ. นายของเราคือเจ้าของ Mono29 ซึ่งใจใหญ่มากและเปิดกว้างให้เราได้ทำงานอย่างอิสระ และเปิดกว้างในเรื่องของแง่ความคิดและเงินทุนแบบชนิดที่ว่าทำแล้วไม่อึดอัด.