ประวัติศาสตร์ถูกเล่าขานตามมุมมองของผู้ตีความ 'ท้าวศรีสุดาจันทร์' ซึ่งทำให้เราได้เห็น 'ผู้หญิง' ที่มุ่งทำหน้าที่ลูก-เมีย-แม่-แม่อยู่หัว. แต่ด้วยปัจจัยในชีวิต คนเราเลือกอะไรไม่ได้มากนัก. การเล่าเรื่องในอีกมุมของผู้ที่ได้ชื่อว่าตัวร้ายในหน้าประวัติศาตร์ทำให้เรามีความรู้สึกและความเห็นใหม่.
เป็นซีรี่ย์ประวัติศาสตร์ที่ประทับใจมาก ทุกองค์ประกอบในเรื่องดีสุดๆ ทำถึงมาก. แสง ฉาก มุมกล้อง เสื้อผ้าเครื่องประดับสวยงาม รวมไปถึงบท ดีมากๆ ที่ทำให้คนดูจริงๆ ทั้งเบื้องหน้าเบื้องหลังและนักแสดงทุกคน เก่งมากๆ.
คนแบบตันหยงที่เคลมตัวเองมาตลอดว่าเป็นธิดาหัวเมืองใต้ เศรษฐีมีอำนาจ พอจินดาตายนางหมดอาลัยตายอยากไปเลย ปล่อยตัว เครื่องประดับที่เคยใส่เต็มตัวแทบไม่ใส่ ไม่เอาเลย มันดิ่ง มันอึดอัดอยู่ในใจเพราะมีไม่กี่คนที่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดมันไม่ใช่จินดา เฟิร์นนพเก่งมาก.
จบแบบพีคมาก สงสารจับใจแม่หยัวหนักมากทำงานช้าไม่ทันใดๆ แม่หยัวจะต้องปกป้องแผ่นดินเมืองเอาไว้ผิดสัญญากับพ่ออยู่หัวเห็นภาพบาดตาบาดใจ คนดูหดหู่มากทำอะไรก็ไม่ถูกที่เห็นจินดาเดินลอยเดินขึ้นไปนั่งตักอย่างช้าๆ ความสวยงามของแม่หยัวอีกครั้ง นอยส์มากแบบตับพังไต.
พระโอรสคือหน่อเนื้อของพระไชยราชา ข้าย่อมเทิดทูนไว้เหนือหัว ขุนพิเรนทรเทพจงรักภักดีกับพระไชยราชาจริงๆ แม้สิ้นพ่อแล้ว ก็ยังแผ่ความภักดีมาถึงลูก.
"แม้ทั่วทั้งแผ่นดิน จะมีแต่เสียงสาปแช่งกร่นด่า แต่ท่านจะงดงามอยู่ในใจข้าตลอดไป" จินดาวามนถูกเสียบหัวประจานกลางแจ้ง แต่ไม่ว่าเสียงกร่นด่าจินดาจะดังแค่ไหน ตันหยงก็ยกให้จินดาหรือพี่จินดาคนนี้งดงามอยู่ในใจเธอตลอดไป รักที่บริสุทธิ์ของจินดาไม่เคยใช่ใครเลย เป็นตันหยงมาตลอด.
คณะผู้ก่อการ 1 ใน 5 แกนนำคนสำคัญหลักโค่นขุนขุนวรวงศาธิราช ได้แก่ หมื่นราชเสน่หาในราชการ, หมื่นราชเสน่หานอกราชการ, ขุนพิเรนทรเทพ, เจ้ากรมพระตำรวจ, ขุนอินทรเทพ, หลวงศรียศบ้านลานตากฟ้า รวมคณะเจ้าเมืองเหนือ 7 หัวเมือง.
"นี่คือจุดจบของข้า สตรีผู้มีบุญญาธิการยิ่งใหญ่เหนือใคร บนทางเดินที่แปดเปื้อนไปด้วยบาป…นับจากวันนี้เรื่องราวของข้าจะถูกเล่าขานเช่นไร แต่ขอให้มันเป็นเครื่องเตือนใจ มิให้คนหลงผิดละทิ้งซึ่งคุณธรรม และขอจงอย่าลืมว่า ครั้งหนึ่งอโยธยาเคยมีข้า แม่อยู่หัวนามว่าท้าวศรีสุดาจันทร์" อย่างไรก็ตาม ผู้ชนะคือคนได้เขียนประวัติศาสตร์ นี่คือเรื่องจริง.
ฉันชอบฉากจบแบบนี้ ขอชื่นชมผู้เขียนบท นักแสดง ทีมงานทุกคน.